ŞUNU ANLADIM Kİ ÇOCUKLARIMI YANIMDA TUTAMAM, ONLAR ABHAZYA ve BİZLER İÇİN SAVAŞACAKLARDIR

GULİA KİÇBA: Annelerin Sosyal Hakları ve Barış Hareketi Başkanı.

Bizler 1989 yılında yaşanan gerginliklerden sonra her şeye rağmen savaşın olabileceğini hiçbir zaman düşünmemiştik.

İlk Günden yani 14 Ağustos 1992’den bu yana ben ve savaşta şehit düşenlerin anneleri beyaz elbise giymiyoruz…

14 Ağustosu çok iyi hatırlıyorum, sıcak ve güneşli bir gündü. Kültür Merkezinde çalışıyor ve insanlar ile buluşmak için hazırlık yapıyorduk. Abhazya Devlet Üniversitesi Dirmit Gulia Kürsü Başkanı Dima’nın koşarak yanımıza geldiğini gördük. Dima yanıma gelerek benimle konuşmaya başladı: “Siz burada ne yapıyorsunuz? Savaş başladı.” O her zaman gülümseyen insanın surat yapısı oldukça ciddiydi. Dışarıdaki patlamaların sesleri duyulmaya başlanmıştı. “Duyuyor musun?” diye sordu bana.

Ben ona yanıt vermeden koşarak eve geldim. Endişeli bir biçimde düşünmeye başladım. Benim iki oğlum var. Küçüğünü iki ay önce askere göndermiştim. ŞUNU ANLADIM Kİ ÇOCUKLARIMI YANIMDA TUTAMAM, ONLAR ABHAZYA ve BİZLER İÇİN SAVAŞACAKLARDIR. Ancak çocuklarımın nerede olduklarını öğrenmek istedim. Çocuklarım akranları ile birlikte hemen Kırmızı Köprüye gitmişler. Çocuklarımı oradan uzaklaştırma cesaretini kendimde bulamadım. Kırmızı Köprü’de arkadaşları ile buluşarak Ordu Birliklerine ve direnişe katıldılar.

Savaşın ilk günü benim için böyle başladı…

“İlk gün helikopterler ateş açmaya başlayınca o sırada plajda bulunan insanlar panik halinde canlarını kurtarmak için sığınacak yer bulmaya çalıştılar.”

“Bugün aradan 15 yıl geçti.” Vatanımızın yaşamış olduğu kötü günleri şimdi daha iyi anlıyoruz ve bizleri zafere ulaştıran kahraman şehitlerimizin yerinin hiçbir zaman doldurulamayacağını….

Sürecek…

Kaynak: Apsny Press

Yapılan Yorumlar [ 0 ]   Yorum yapmak için tıklayınız!